نشانِ راه

یک شوخی بود همه چیز، به خنده گفتم  موضوع انشا، علم بهتر است یا ثروت؟

استاد برگشت و گفت: خوبه، با این موضوع انشا بنویسید.

سر کلاس معادلات دیفرانسیل گفت بیا مقابل بچه‌ها و انشایت را بخوان.گفتم نه! گفت باشه همان جا بخوان.

انشا را که خواندم. استاد با خودش انشا را برد. بعدها صدایم کرد و این  کتاب را به من معرفی کرد.

درست ده سال پیش اولین بار بود که کتاب توسعه و مبانی تمدن غرب» را خواندم.  کتابی که  لایه‌های پنهان توسعه‌یافتگی را بر تو عیان می‌کند. اصلا انگار نویسنده مو را از لای ماست بیرون کشیده باشد، تازه می‌فهمی آنجا که آوینی نوشته است فدا کردن اعتبار، شخصیت، حرمت و حیثیت انسانی به پای بت علم و فن‌شناسی، سوغات بزرگ تمدن مصرفی است»، یعنی چه؟

آنکه که سید  مرتضی نوشته است نظام آموزشی دانشگاهی نظامی "عرضی" است.پیوند طولی بین علوم در نظام آموزشی کنونی گم شده است و دیگر هیچ روحی وجود  ندارد که این اعضای پراکنده را به یکدیگر پیوند دهد. فیزیک، شیمی، ریاضیات، ادبیات، فسلفه و معارف اسلامی و . در عرض یکدیگر قرار گرفته‌اند و دانش‌جو می‌تواند بدون آنکه در ذهن خویش پیوندی طولی بین این مواد درسی پراکنده برقرار کند و جایگاه هر یک را در مجموعه مقالات خویش بداند، هر یک از این مواد را دنبال کند».

آری تازه می‌فهمی چرا رشد نمی‌کند، تمام اجزای فکر ما را  عرضی چیده‌اند، مسیر رشد اما در راستای یک طول است.

 به بهانه امروز، روز بزرگداشت سید  شهیدان اهل قلم، سید مرتضی آوینی، خواندن این کتاب را توصیه میکنم و سپاسگزارم از استاد معادلات دیفرانسیلم به خاطر معرفی این کتاب بعد از آن شوخی  انشا.

ابتدای سال گذشته، یک شب بلند شدم و گفت تمام شد!

باید روزی یک ساعت آن هم قبل از هر کاری و حتی چک کردن موبایلت برای یادگیری مهارتی که در ذهن داری وقت بگذاری و این کار جواب داد. من بالاخره توانستم به رشد 50 درصدی بعد از گذشت سه ماه در آن زمینه برسم.

یک روز هم بدون هیچ تجهیز کوه و فقط با یک کوله قدیمی و کفش های اسپورت کهنه زدم به کوه و اولین بار تا ایستگاه سوم کلکچال رفتیم. بار دیگر تا برج و ارتفاع 2600 رفتیم. بار سوم تا سه راه کلکچال و ارتفاع 3150 و در بار دیگر باز فقط کفش اسپورت (نه مناسب کوه) تا قله رفتم، ارتفاع 3350 متر. هفته بعدترش قله دوم را رفتم ارتفاع 3200، کم کم کفش کوه گرفتم، بار دیگر باتوم، بار دیگر پانچو، بار دیگر یخ شکن، بار دیگر کوله پشتی. اما نبود هیچ یک از این ها مانع این نشد که به خاطر نداشتن تجهیزات عالی، خودم را از لذت مناظر عالی کوه در باران و برف محروم کنم و حتی اولین صعود برفی من بدون یخ شکن بود.

بار اول گزارشم بسیار ایراد داشت، تکرار فعل های است بسیار، مشخص نکردن اسامی خاص، داده ها خوب به روز نشده بودند، بار دوم کمی متن بهبود یافت و در نهایت در چند گزارش بعدی، یک گزارش در وب سایت وزارت صنعت و معدن و تجارت منتشر شد.

می خواهم بگویم، شروع کن از همین امروز و با یک برنامه پیوسته، به برنامه ات تحت هر شرایطی پایبند باش، مهم ترین هدفت را بگذار ابتدای روز و قبل از چک کردن هر نوع ایمیل و پیامی که ذهنت را از هدفت دور کند. نگذار حال بد روحی و . تو را از برنامه جدا کند. تحت هیچ شرایطی از برنامه ات دست نکش، هر روز فقط یک قدم. شاید در آغاز دنبال نتیجه زود باشی، اما در بلندمدت نتیجه آن را خواهی دید.

فقط قدم اول را با هر امکاناتی که داری بردار.

راه چشم انتظار توست

#رشد #تجربه #آغاز #پرستومرادی #نشان #مدیریت_خود #هدف_گذاری

سلام

سلامی به لطافت گلبرگ گل یاس و زیبایی دل‌های پر احساس

آمده‌ام باز که در کنار هم حالی عالی را بسازیم و جهان را از نگاهی دیگر بنگریم و برای رشد حال خویش قدمی برداریم.

پس می‌گویم: بسم الله الرحمن الرحیم

نامش را نهاده‌ام نشانِ راه، نشان‌ِ راه دفتر یادداشت قلم‌نوشت های من خواهد بود. منی که از سن 16 سالگی نوشتن را به‌طور رسمی آغاز کردم و مجله آینده‌سازان اولین مأمن نگارش متن‌های من بود. سپس پا در وادی مهندسی نهادم و سالها اندیشه ام را با معجزه خلقت و چینش اتم‌ها و ساخت چنین جهانی عظیم از چنین ذرات کوچک صیقل داده و می‌دهم. در وادی خبر پا نهادم و برای صنعت و معدن قلمم را به میدان آوردم. گاهی در فردا و جام جم وارد شدم و از علم بی عمل نوشتم و روز آخر. گاه نیز برای دل نوشتم و منتشر کردم. گاه برای عقل واژه‌ها را روی کاغذ ریختم و آن‌ها را در پرتو دانش خویش چیدمان دادم.

حال در بستری با نظم و با نشان آمدم که با هم یک مسیر را تا انتها برویم. مسیری به نام زندگی.

بی شک زندگی هنر دارد، طبیعت دارد، مهارت روز دارد، عشق دارد، غم دارد، اجتماع دارد و ت دارد، اقتصاد و طنز تلخ دارد، اینجا همه چیز دارد.

در روز سید شهیدان اهل قلم، شهید مرتضی آوینی، آغاز می‌کنم نوشتن را در این خانه.

اینجا نشانِ راه است.

بسم الله.

#عشق #نشان #قلم‌نوشت #پرستومرادی #زندگی